Jean Baptiste Pigalle urodzony w Paryżu 26.01.1714 r.

Pracował dla dworu Ludwika XV i markizy de Pompadour. Rzeźbił liczne popiersia portretowe. Wykonywał rzeźby o tematyce zaczerpniętej z mitologii. Wykonał nagrobki marszałków: Claude d'Harcourt w paryskiej katedrze Notre Dame i Maurycego Saskiego w kościele Św. Tomasza w Strasburgu. Arcydziełem jego rąk jest wykonana w marmurze rzeźba Chłopczyka z klatką.

Zmarł 20.08.1785 r.

Poliklet działał przede wszystkim w Atenach ale związany też był z Olimpią, Sykionem i Argos.

W mistrzowski sposób opanował techniki odlewu brązowego a także przedstawienie aktu męskiego w harmonijnej proporcji oraz kompozycji. Założył proporcje męskiego ciała, gdzie głowa stanowiła 1/8 figury, stopa 1/6, a twarz i ręka 1/10 wysokości, obowiązywał on w sztuce greckiej do czasu nowego kanonu ustanowionego przez Lizypa. Rzeźbił głownie zwycięskich atletów. Najsłynniejsze dzieło to Doryforos, młodzieniec z włócznią na ramieniu. Rzeźba ta unaocznia schemat ruchu noszący nazwę kontrapostu.

Ludwik Puget używał przez jakiś czas nazwiska Puszet, podpisujący się P., artysta - rzeźbiarz . Urodzony 21 czerwca 1877 r w Krakowie, rzeźbiarz i historyk sztuki.

Już w dzieciństwie rówieśnicy obwołali go „artystą”gdyż lepił figurki i ptaszki. Studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studiował również w Paryżu, specjalizując się w portrecie kobiecym, w przedstawieniach dzieci i rzeźbie animalistycznej.

Pierwszą jego wystawioną pracą w 1896 r był wizerunek zdechłego konia, którego widział na wakacjach, a potem wyrzeźbił z pamięci. Jego pełne wyrazu "Popiersie damy w kapeluszu" ­ gips polichromowany, o nierównej impresjonistycznej powierzchni, ukazuje gwałtowne kontrasty barwne i świetlne, efekty w istocie malarskie. Jego ulubionym tematem były zwierzęta. Zwłaszcza szeroko rzeźbiona grupa "Lew i lwica" - około 1913 r., reprezentuje bardzo wysoki poziom artystyczny. Sylwetki zwierząt zwykle ukazywane w ruchu, zadziwiały świetnie uchwyconymi, charakterystycznymi cechami.

Twórczość Pugeta, bardzo osobista i kameralna, stanowi dzięki swemu realizmowi, ważne i oryginalne zjawisko w rzeźbie polskiej pierwszej połowy XX wieku. Ostatnie dzieło Pugeta to wykonany w obozie, gliniany piesek spadł i rozbił się. Z bardzo niewielu swoich dzieł był zadowolony na tyle, żeby uznać je za godne publikacji w tej czy innej formie, czy nawet za godne pieczołowitego przechowywania. Stąd też bardzo niewiele prac malarskich i rzeźbiarskich Pugeta, uległy one zniszczeniu bądź tez po prostu zaginęły.

Zmarł 27 maja 1942 r. - rozstrzelany w Oświęcimiu.

Praksyteles żył w IV w. p.n.e. pochodził z Aten i działał w Attyce. Rzeźbiarz grecki, tworzył w marmurze i w brązie posągi młodzieńczych bóstw, odznaczające się smukłymi kształtami, delikatnością modelunku, wdziękiem i swobodną pozą.

Praksyteles konsekwentnie stosował zasadę kontrapostu, nadając sylwetce esowatą linię z silnym przegięciem w biodrach i całkowitym oparciem ciężaru ciała na jednej nodze. Wprowadził do monumentalnej greckiej plastyki akt kobiecy. Przedstawiał bóstwa olimpijskie w codziennych czynnościach, cechowała je uroda i smukłe, zmysłowe ciała. Afrodyta z Kindos to najsłynniejsze dzieło, do której modelką była piękna Fryne przyjaciółka i kochanka rzeźbiarza. Afrodyta zstępująca do kąpieli, tak jakby zażenowana czyjąś obecnością, ten pierwszy akt kobiecy wielokrotnie był kopiowany i naśladowany.

W swoich dziełach odszedł daleko od zasad kanonu Polikleta. W Olimpii odkryto posąg Hermesa z małym Dionizosem, być może orginał Praksytelesa, inne znane rzeźby wyłącznie z kopii: Odpoczywający Satyr, Afrodyta z Knidos, Artemida z Brauron, Apollo Sauroktonos – zabijający jaszczurkę, Eros Tespijski.

Pablo Picasso właściwie nazywał się Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Clito Ruiz Blasco urodził się 25.10.1881 r. w Maladze. Hiszpański malarz, rzeźbiarz, grafik, ceramik. Najbardziej znany, wszechstronny i płodny twórca XX wieku.

Doskonałe przygotowanie warsztatowe i biegłość techniczną wyniósł z rodzinnego domu, jego ojciec był malarzem i rysownikiem. Studiował w Barcelonie i Madrycie. W 1900 roku po raz pierwszy odwiedził Paryż, następne lata przebywał na zmianę w Barcelonie i w Paryżu gdzie w 1904 roku osiadł na stałe. Wziął udział w Kongresie Obrońców Pokoju we Wrocławiu w 1948, podczas którego przekazał zespół prac ceramicznych Muzeum Narodowemu w Warszawie.

Z okresu tzw. błękitnego po samobójczej śmierci przyjaciela – Casagemas, pochodzą płótna na których przedstawiał ludzi biednych, ze społecznego marginesu, Stary gitarzysta, Życie, Dwie siostry, Prasowaczka. Po roku 1905 zmienił kolorystkę i dominować zaczęły tony różowe i szare, tzw. okres różowy. Ulubionymi tematami byli akrobaci i tancerze, postacie arlekinów Rodzina arlekina, Dziewczyna na kuli, Kuglarze, Toaleta.

Stopniowo pod wpływem sztuki iberyjskiej i afrykańskiej poszukiwania malarskie koncentrowały się na analizie przestrzeni, struktury przedmiotów i redukcji form – Panny z Awinionu. Zainspirowany pobytem we Włoszech stworzył płótna Źródło i Macierzyństwo.

Stworzył też wiele kompozycji rzeźbiarskich, wykonanych z metalu przy współpracy rzeźbiarza hiszpańskiego Gonzalesa.

Kulminacyjnym momentem twórczości Picasso w latach trzydziestych był cykl Minotauromachia, Sny i kłamstwa generała Franco oraz obraz Guernica przeznaczony na Wystawę Światową w Paryżu w 1937 roku. Jest to artysta jedyny w swoim rodzaju, nie można go zakwalifikować do jakiegoś nurtu, natomiast on sam i jego działa oddziaływały na pracę kilku pokoleń artystów na całym świecie.

Zmarł 8 kwietnia 1973 roku w Mougnis we Francji.

Zbigniew Pronaszek urodził się 27.05.1885 r w Derebczynie na Podolu, polski malarz, rzeźbiarz, grafik, scenograf i pedagog.

Studiował w Kijowie, następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Odbył podróż do Włoch i Francji, gdzie zapoznał się ze sztuką włoską. Był współzałożycielem ugrupowania Formiści oraz członkiem ugrupowania Zwornik, skupiającego artystów zainteresowanych problemami koloru i faktury. Profesor Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie, od 1945 roku wykładał w ASP w Krakowie.

Podczas I wojny światowej przebywał wraz z bratem w Zakopanem, gdzie zetknął się ze sztuką podhalańską, której pierwiastki włączył do sztuki formistycznej. Po rozpadzie Formistów w jego malarstwie zaczął dominować koloryzm. Jednak w przeciwieństwie do kapistów stosował ograniczoną gamę barwną, wydobywając z niej bogactwo odcieni. Znane jego dzieła to: Portret żony, Martwa natura z gruszkami i fajką, Gitarzysta. Uprawiał także malarstwo monumentalne - plafony w zamku królewskim na Wawelu, zajmował się też rzeźbą. Do jego najlepszych dzieł rzeźbiarskich należy projekt pomnika Adama Mickiewicza w Wilnie.

Zmarł 8.02.1958 r w Krakowie.

Pierre Paul Puget urodził się 16.10.1620 r.

Prowansalczyk ten to czołowy przedstawiciel francuskiego baroku, tworzył obrazy o tematyce mitologicznej, religijnej i portrety ale przede wszystkim był rzeźbiarzem. Sławę przyniosły mu postacie dźwigające balkon umieszczone nad portalem ratuszu miasta Tulonu.

Tworzył rzeźby dla Wersalu, Milon z Krotony nie wzbudził entuzjazmu Marii Teresy ze względu na dramatyzm - atleta z zakleszczoną ręką w pniu drewna, który nie może bronić się przed lwem. Wykonywał też dekoracje okrętów, w czasie pobytu w portowych miastach południowej Francji.

Zmarł 2.12.1694 r.