Jakub Sansovino urodził się w styczniu 1477 roku, w rodzinie Tattich z Florencji. Włoski rzeźbiarz i architekt przybrał przydomek swego mistrza Andrea Sansovino, którego z czasem swą sztuką przewyższył.

Jego kunszt widać między innymi na świetnym posąg św. Jakuba. Swobodne fałdy tej rzeźby, wyglądają miękko i naturalnie. Za najpiękniejszą rzeźbę, w czasach jego działalności uznano jego "Bachusa". Aby posąg młodego Bachusa był doskonały, Sansovino przeprowadzał z żywym modelem studia, toteż czeladnik marzł gdyż większość dnia musiał pozować nago. Jako architekt zaprojektował w Rzymie, kościół dla Florentczyków pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela. W założeniach miał przewyższyć kształtem i ozdobami inne kościoły. Jego budowa trwała aż do roku 1734.

Po wkroczeniu w 1527 roku Burbona do Rzymu Sansovino schronił się w Wenecji. Swoimi projektami i planami znacznie przyczynił się do pięknego wyglądu i rozwoju tego miasta, w którym pracował przez kolejne 40 lat, jako naczelny budowniczy kościoła Św. Marka. Zaprojektował podcienia przed dzwonnicą kościoła św. Marka. Hala arkadowa przed dzwonnicą zwaną Loggettą, została zbudowa przez Sansovina w roku 1540, najpierw jako miejsce zebrań szlachty weneckiej, a potem jako odwach straży. Posągi brązowe w niszach są dłuta Sansovina, płaskorzeźby górne rzeźbił G. Ussano. Wewnątrz budynku znajdowała się figura Matki Boskiej z terakoty dłuta Jakuba Sansovina, którą po katastrofie wieży w 1902 roku złożono na nowo z tysiąca trzystu kawałków. W Wenecji w 1536 roku zbudował potężną mennicę zwaną Zecca, zbudowana z żelaza i kamienia, bez użycia drzewa aby chronić ją przed pożarem. Dziś mieści się tam biblioteka kościoła św. Marka.

W między czasie wykonał "Laokoon", "Stojącą Wenus", "Madonnę w otoczeniu aniałów". Powszechnie uważa się, że przewyższał Michała Anioła w rzeźbieniui draperii, aniołków i twarzy kobiecych.

Zmarł 2 listopada 1570 roku w Wenecji.